Bir ay bir kira evinde, yatağını kendim aldığım, yorganını kendim aldığım, gazını, lambasını, tezeğini –tabii o sıra borç ederek– kendim aldığım bir kira evinde hiç de gıpta edilmeyecek bir bekâr hayatı geçirdikten sonra, müdüre rica, vekâlete telgraf neticesi, Kars’a geldiğimden bir ay kadar sonra pansiyona güç bela geçebildim. “İbatesi muvafık görülmüştür” Yemeğimi her şeyi pahalı Kars’ın pahalı bir lokantasında yiyorum. Pansiyona geçmekle kazancım nedir? On lira bir ev kirası. (…) Fakat iyi yerdir Kars. Üstelik ilk hevesle de geldik. Askerlikten sonra da yollarlarsa gelirim. (Tahir Alangu’ya mektup, Kars, 21.3.1941, Hani Seninle Susar Yürür ve Susardık, YKY, 2025)