Şimdi, bu gece oldukça sakin bir denizin dalgalarına dalaraktan hareket ettiğim bir âlemde, kendimle baş başa, nerden geldikleri belirsiz hazlar, huzurlar içinde, ihtimal günlük yorgunluğun zoruyla ihsasların gişesini de kapamış bir bedenin, hiç değilse bu gecelik hiçbir şeyi umursamayan selâmetinde, gerisin geri dönüyordum. İsteklerim, inkisarlarım, sıkıntılarım uykuya dalmışlardı. Onlar içerimde rahattı ve neticede, bir gece vakti, Zonguldak’ta ben rahat.. (Necatigil’in Zonguldak’tayken yazdığı ‘Bir Adamın Kuruntuları’ başlıklı yazılardan “Rıhtıma Doğru…”, Yeni Zonguldak gazetesi, 11 Şubat 1942, Sayı 2; Vaktin Zulmüne Karşı Yazmak, Düzyazılar 3, YKY, 2019)