Parasızlık. İstanbul’dan çıkalı beri doğru dürüst bir şey yiyememiştik. Açlık ve uykusuzluk bizi bitiriyordu. Berlin caddelerinde iki gün aç dolaştık. Bir lokantaya giremiyorduk. Elimizdeki cüzi parayla otomat denilen yerlerde otomatik makinelere onar fenik atarak avucumun yarısı kadar ve gayet ince ekmek dilimleri üzerine peynirlerle karın doyuruyorduk. (Tahir Alangu’ya mektup, 4 Temmuz 1937, Hani Seninle Susar, Yürür ve Susardık, YKY, 2025)